Reisdagen zijn niet leuk, zeker niet als je naar huis reist: elk gevoel van ontspanning en de napret van alle nieuwe ervaringen van de afgelopen reis kunnen in één klap om zeep worden geholpen door de tegenslag van de lange reis terug, die eigenlijk gewoon binnen het uur moet zijn afgelegd.
Maar helaas, zover is de techniek nog niet, en we moeten het doen met de route Santiago-Madrid-Amsterdam met onze vrienden van Iberia. Aangezien wij onze vluchten zelf hebben geboekt hebben we wel het genot van een zelfgekozen en comfortabeler vluchtschema dan wat we bij Baobab hadden gehad (Baobab: voor dag en dauw richting vliegveld, 10 uur tussenstop op Sao Paulo..., wij: 14.00 u. 's middags vliegen, 2 uur tussenstop op Madrid, ergens aan het eind van de ochtend in Amsterdam!), dus we kunnen uitslapen en rustig inpakken. De taxi richting vliegveld is bijna de helft goedkoper dan die toen we richting Paaseiland gingen en de chauffeur is erg aardig (Holanda? Ven Niestelroeeij, Goelliet, Riejkaard, Van Baasten!), alles loopt gesmeerd. We krijgen zelfs nog aardig wat € voor onze laatste Chileense peso's en stappen platzak in het vliegtuig, voor de eerste etappe van 13 uur.
En oh, wat zijn de films weer slecht...maar het laatste uitzicht op de Andes (tevens de laatste foto op een totaal van...hou je vast....3282) maakt een hoop goed en we slaan ons zo goed en zo kwaad mogelijk door de eerste etappe naar Madrid van 13 uur, die achteraf gezien toch weer verbazingwekkend snel voorbij gaan. In alle vroegte komen we aan in Madrid voor de overstap. Het is inmiddels diep in de nacht Chileense tijd en de uren beginnen wel te tellen, wat de 2,5 uur naar Amsterdam toch nog aardig zwaar maken. Gelukkig worden we daar opgewacht door een lekkere grijze, regenachtige massa van rond de 4°C...en mijn ouders, zus en zwager! We zijn weer terug op vertrouwd terrein, en pakken na een lekker bakkie warme choco met slagroom de trein richting Delft en een taxi voor de laatste meters richting onze geliefde Mackaystraat...home, sweet home...
Snel de verwarming aan en uitpakken dan maar! Het gebruikelijke ritueel van uitpakken, wassen, boodchappen doen ontvouwt zich weer en dat is wel even lekker: we zijn inmiddels zo'n 24 uur op en dan is het lekker om wat dingen op de automatische piloot te kunnen doen. Na een lekker bak thuispasta besluiten we om 19.00 u. dan toch maar ons bed in te kruipen.
Eind goed al goed... Bedankt voor jullie aandacht en alle leuk reacties van de afgelopen weken! Reizen is toch een stukje leuker als je nog onderweg al het één en ander met het thuisfront kunt delen. Op naar de volgende!
woensdag 21 januari 2009
Dag 36 - 17-01-2009
Dit is hem dan toch echt: onze laatste echte dag van deze reis. We kijken daarom aardig wat terug en besluiten dat we het gevoel hebben al een hele tijd van huis te zijn en dat dat goed is bevallen. Het idee weer lekker naar huis te gaan geeft dan ook een dubbel gevoel: aan de ene kant is het lekker, voelt het vertrouwd, terug naar de veilige haven. Aan de andere kant went het leventje van steeds nieuwe dingen doen en zien, het zoeken naar restaurantjes, leuke plekjes, het regelen van leuke excursies, je steeds beter redden in het Spaans, erg snel en willen we nog best even door!
Maar goed, het is de laatste dag en we maken er het beste van door nogmaals Santiago te verkennen. We beginnen met een ontbijt bij Café Central en gaan daarna op weg naar het Museo Chileno de Arte Precolumbino, waar ongeveer 4500 jaar aan Precolumbiaanse kunst uit heel Latijns Amerika wordt tentoongesteld en toegelicht. Erg mooi en leerzaam, hoewel wat onoverzichtelijk gepresenteerd. We zien daar ook een tentoonstelling 'Pescadores de la niebla', wat zoveel betekent als de 'vissers van de nevel', over de Chango's en andere volkeren die in precolumbiaans Chili hun visserstechnieken en het leven in en aan de zee leerden beheersen. Die expositie geeft een mooi beeld van het dagelijks leven en een aantal gebruiken van het volk.
Weer buiten doen we nog maar eens een rondje mensen kijken op het Plaza de Armas, dat op deze zaterdag lekker druk is. Dat verveelt nooit! Kindjes in de fontein, een schaaktoernooitje, 'Tarot-alley'.
We lopen ook nog even naar een grote overdekte vismarkt, maar vinden niet echt onze draai. We besluiten daarom nog maar wat biertjes te gaan drinken op het terrasje bij Café Central, wat dingen te droppen bij het hotel, en weer terug de stad in om te eten. Na wat ronddwalen eten we niet geweldig maar wel leuk bij Bar Nacional ons laatste avondmaal in Zuid Amerika...en smeren die nog maar eens dicht met wat biertjes bij Café Central! Die gaan vrij vroeg dicht, zodat we niet anders kunnen dan het onvermijdelijke: eens goed gaan slapen voor de lange reisdag van morgen.
Maar goed, het is de laatste dag en we maken er het beste van door nogmaals Santiago te verkennen. We beginnen met een ontbijt bij Café Central en gaan daarna op weg naar het Museo Chileno de Arte Precolumbino, waar ongeveer 4500 jaar aan Precolumbiaanse kunst uit heel Latijns Amerika wordt tentoongesteld en toegelicht. Erg mooi en leerzaam, hoewel wat onoverzichtelijk gepresenteerd. We zien daar ook een tentoonstelling 'Pescadores de la niebla', wat zoveel betekent als de 'vissers van de nevel', over de Chango's en andere volkeren die in precolumbiaans Chili hun visserstechnieken en het leven in en aan de zee leerden beheersen. Die expositie geeft een mooi beeld van het dagelijks leven en een aantal gebruiken van het volk.
Weer buiten doen we nog maar eens een rondje mensen kijken op het Plaza de Armas, dat op deze zaterdag lekker druk is. Dat verveelt nooit! Kindjes in de fontein, een schaaktoernooitje, 'Tarot-alley'.
We lopen ook nog even naar een grote overdekte vismarkt, maar vinden niet echt onze draai. We besluiten daarom nog maar wat biertjes te gaan drinken op het terrasje bij Café Central, wat dingen te droppen bij het hotel, en weer terug de stad in om te eten. Na wat ronddwalen eten we niet geweldig maar wel leuk bij Bar Nacional ons laatste avondmaal in Zuid Amerika...en smeren die nog maar eens dicht met wat biertjes bij Café Central! Die gaan vrij vroeg dicht, zodat we niet anders kunnen dan het onvermijdelijke: eens goed gaan slapen voor de lange reisdag van morgen.
Dag 35 - 16-01-2009
En dan is het toch echt tijd om te vertrekken... Nog wat laatste plaatjes van het prachtige plekje dat een week ons thuis is geweest, maar dan is het toch echt tijd om in te pakken en weg te wezen.
Gelukkig wordt ons op het vliegveld nog een laatste blik op een Moai gegund, voordat we weer in zo'n prachtige kist van LAN stappen en weer richting Santiago vliegen...
We komen daar 's avonds aan en gaan per taxi richting Hotel-residencial Londres in het piepkleine maar erg romantische wijkje Paris y Londres (bestaande uit twee straten, te weten...) waar we voor twee nachten hebben gereserveerd. We zitten inmiddels al een aardig eind in de avond en beperken ons tot eten bij een geweldige tent: Bar-Restaurant de la Unión, een levendige tent met ouderwetse camareros. We hebben erg veel lol met de onze en vergeten daardoor even dat het eten zelf niet zo bijzonder is.
Op de weg terug drinken we nog een paar biertjes bij Café Central, een erg prettig hoekje vlakbij het hotel, waarna we veel te laat ons bed in duiken...
Gelukkig wordt ons op het vliegveld nog een laatste blik op een Moai gegund, voordat we weer in zo'n prachtige kist van LAN stappen en weer richting Santiago vliegen...
We komen daar 's avonds aan en gaan per taxi richting Hotel-residencial Londres in het piepkleine maar erg romantische wijkje Paris y Londres (bestaande uit twee straten, te weten...) waar we voor twee nachten hebben gereserveerd. We zitten inmiddels al een aardig eind in de avond en beperken ons tot eten bij een geweldige tent: Bar-Restaurant de la Unión, een levendige tent met ouderwetse camareros. We hebben erg veel lol met de onze en vergeten daardoor even dat het eten zelf niet zo bijzonder is.
Op de weg terug drinken we nog een paar biertjes bij Café Central, een erg prettig hoekje vlakbij het hotel, waarna we veel te laat ons bed in duiken...
Dag 34 - 15-01-2009
Deze donderdag brengt iets speciaals, waar we eerder deze week samen al mee bezig zijn geweest. Suzan en Berend met nieuwe inkt bij Tattoo Hueso! We wilden een permanent aandenken aan dit prachtige eiland en hebben dat hiermee gevonden. Ik bedenk me nu dat we niet eens fatsoenlijk foto's hebben van de tatoeages, maar kom ze vooral eens persoonlijk bewonderen!
Om de inkt vers te houden doen we vandaag nog het Museo Antropológico Sebastián Engelbert, dat de geschiedenis van het eiland beschrijft. 's Avonds bezoeken we Kari Kari, een Paaseilandse zang- en dansgroep die de cultuur en historie van Rapa Nui uitbeeldt, maar moe van al het fotograferen hebben we niet eens onze camera meegenomen, zodat dit een fotoarme dag blijft. Omdat we voor de show al lekker hebben gegeten bezoeken we nog een favoriet tentje (Aloha) om nog wat biertjes en wijntjes weg te werken en zo langzaam maar zeker afscheid te nemen van Paaseiland...
Om de inkt vers te houden doen we vandaag nog het Museo Antropológico Sebastián Engelbert, dat de geschiedenis van het eiland beschrijft. 's Avonds bezoeken we Kari Kari, een Paaseilandse zang- en dansgroep die de cultuur en historie van Rapa Nui uitbeeldt, maar moe van al het fotograferen hebben we niet eens onze camera meegenomen, zodat dit een fotoarme dag blijft. Omdat we voor de show al lekker hebben gegeten bezoeken we nog een favoriet tentje (Aloha) om nog wat biertjes en wijntjes weg te werken en zo langzaam maar zeker afscheid te nemen van Paaseiland...
Dag 33 - 14-01-2009
Aangezien we gisteren nogal heftig zijn overspoeld met prachtige beelden en vergezichten, doen we het 's ochtends even rustig aan. We shoppen wat souvenirs, lopen wat rond bij het haventje waar de bootjes van de duikscholen liggen. Hier zwemmen ook een aantal schildpadden rond, die ook op andere plekken rond het eiland te vinden zijn. We lunchen met zicht op de surfers bij de Caleta Hanga Roa en bedenken wat we verder willen doen die dag. We besluiten nog even wat rond te hangen aan één van de kleine strandjes in Hanga Roa, voor we vanuit ons hostal langs de kust richting noorden gaan om Ana Kakenga (ook bekend als Dos Ventanas) te bezoeken, een lavatunnel die door de Rapa Nui werd bewoond. De grot begint een klein stukje landinwaarts met een gat in de grond en komt ongeveer dertig meter verder uit in twee kleine gangen met een opening in de steile rotskust. Dat wisten wij alleen vooraf niet, zodat we eerst flink moesten zoeken en de ingang eigenlijk bij toeval tegenkwamen. 'Bordje plaatsen' zou je denken, maar ja: de lokale gidsen moeten ook eten!
Goed voor een lekker uitzicht in ieder geval, zeker bij mooi avondlicht. En speciaal voor d'n Brave, een foto van yours truly die de steile afgrond bewondert.
Op weg terug naar Hanga Roa krijgen we een lift van een erg vriendelijke en praatgrage Paaseilander op leeftijd, zodat we nog net op tijd kunnen genieten van de zonsondergang!
We belonen onszelf 's avonds met een lekker diner, voorafgegaan door de onvermijdelijke Pisco Sour. Morgen breekt alweer onze laatste dag op dit paradijs aan...en dat stemt enigszins droef.
Goed voor een lekker uitzicht in ieder geval, zeker bij mooi avondlicht. En speciaal voor d'n Brave, een foto van yours truly die de steile afgrond bewondert.
Op weg terug naar Hanga Roa krijgen we een lift van een erg vriendelijke en praatgrage Paaseilander op leeftijd, zodat we nog net op tijd kunnen genieten van de zonsondergang!
We belonen onszelf 's avonds met een lekker diner, voorafgegaan door de onvermijdelijke Pisco Sour. Morgen breekt alweer onze laatste dag op dit paradijs aan...en dat stemt enigszins droef.
woensdag 14 januari 2009
Dag 32 - 13-01-2009
...begint met erg vroeg opstaan, om dit te zien. Geef ons maar eens ongelijk.
Om dit te zien zijn we nogal vroeg opgestaan en kwamen we als eerste aan bij Tongariki. En wij in al onze naïviteit maar denken dat niemand anders zo vroeg zijn nest zal uitkomen...
Terug van deze prachtige zonsopgang ontbijten we en doen het even rustig aan. Het gaat echter al snel weer kriebelen en 's middags gaan we op pad om weer een rondje Ahu en Moai te doen.
We beginnen bij Ahu Vinapu, waar we opnieuw sporen van vernieling aantreffen. Bijzonder is hier ook, dat de muur van de Ahu erg lijkt op het 'metsel'-werk van de Inca's in bijvoorbeeld hun hoofdstad Cuzco, waarbij elke steen perfect in elkaar werd gepast, zodat geen cement nodig was. Verschillende archeologen en historici hebben hieruit opgemaakt dat er een link was tussen de twee volkeren, die echter nog nooit is bewezen.
Volgende stop is Ahu Akivi, waar een rij gerestaureerde Moai staat te pronken in de zon. Ook hier zijn de Moai niet alleen mooi: er zit ook weer iets bijzonders aan: vrijwel alle Moai die oorspronkelijk op een Ahu zijn gehesen, stonden aan de kust en keken landinwaarts. Ahu Akivi staat echter een heel eind landinwaarts aan de voet van Maunga Terevaka, één van de drie oude vulkanen die het eiland ooit hebben gevormd (de andere twee zijn Rano Kau en Poike). Daarnaast kijken de Moai hier richting de kust en wel zodanig, dat ze tijdens de equinox precies naar de ondergaande zon kijken.
Een stukje terug richting Hanga Roa bezoeken we Puna Pao, de groeve waar de rode Pukao werden gemaakt waarmee sommige Moai werden getooid. Hoewel een stuk kleiner dan de Moai zelf en rond, hebben we het nog steeds over enorme hompen steen en lijkt het onmogelijk dat een primitief volk ze bovenop die al enorme beelden heeft kunnen krijgen.
In het noorden bezoeken we vervolgens Ahu Te Pito Kura, waar de grootste Moai stond die ooit op een Ahu is opgericht, van ongeveer tien meter hoog. Ook hier ligt het ding op zijn gezicht, zodat zijn grootte niet echt tot uiting komt. Hoe dan ook een enorm ding... De naam voor de Ahu komt van een magnetische steen die vlakbij de Ahu ligt, met de naam Te Pito Kura, wat 'navel van licht' zou betekenen. Legende wil dat Hotu Matu'a zelf de steen hier heeft geplaatst als symbool voor de 'navel van de wereld', zoals de Rapa Nui hun eiland beschouwden.
Langs de kust bij de Ahu hebben we mooi uitzicht richting schiereiland en vulkaan Poike.
En nóg is de dag niet voorbij! Bij prachtig avondlicht bezoeken we Rano Raraku, de vulkaan en groeve voor de Moai op het eiland. Er staan en liggen er hier nog een kleine vierhonderd in verschillende stadia van voortgang. Mede door het avondlicht, maar vooral door de plek zelf is het hier ronduit betoverend en het is moeilijk op te houden met plaatjes schieten. Je kunt hier zelfs Moai zien die nog werden uitgehakt (deze is ruim twintig meter hoog!!!) toen het werk eraan werd gestopt. Wat een geweldig beeld geeft van hoe ze zijn ontstaan.
We gaan ook nog even de krater met zoetwatermeer in, waar ook nog een sloot Moai te vinden is en komen hier bijna niet weg. Alwéér een hoogtepunt, pfff!!!
Om af te kicken gaan we de Moai op Ahu Tongariki nog maar eens bij avondlicht bekijken. Oók al zo mooi, houdt het dan nooit op?
Het antwoord is NEE!
Uit wanhoop straffen we onszelf maar door deze lange dag af te sluiten en zonder avondeten naar bed te gaan.
Om dit te zien zijn we nogal vroeg opgestaan en kwamen we als eerste aan bij Tongariki. En wij in al onze naïviteit maar denken dat niemand anders zo vroeg zijn nest zal uitkomen...
Terug van deze prachtige zonsopgang ontbijten we en doen het even rustig aan. Het gaat echter al snel weer kriebelen en 's middags gaan we op pad om weer een rondje Ahu en Moai te doen.
We beginnen bij Ahu Vinapu, waar we opnieuw sporen van vernieling aantreffen. Bijzonder is hier ook, dat de muur van de Ahu erg lijkt op het 'metsel'-werk van de Inca's in bijvoorbeeld hun hoofdstad Cuzco, waarbij elke steen perfect in elkaar werd gepast, zodat geen cement nodig was. Verschillende archeologen en historici hebben hieruit opgemaakt dat er een link was tussen de twee volkeren, die echter nog nooit is bewezen.
Volgende stop is Ahu Akivi, waar een rij gerestaureerde Moai staat te pronken in de zon. Ook hier zijn de Moai niet alleen mooi: er zit ook weer iets bijzonders aan: vrijwel alle Moai die oorspronkelijk op een Ahu zijn gehesen, stonden aan de kust en keken landinwaarts. Ahu Akivi staat echter een heel eind landinwaarts aan de voet van Maunga Terevaka, één van de drie oude vulkanen die het eiland ooit hebben gevormd (de andere twee zijn Rano Kau en Poike). Daarnaast kijken de Moai hier richting de kust en wel zodanig, dat ze tijdens de equinox precies naar de ondergaande zon kijken.
Een stukje terug richting Hanga Roa bezoeken we Puna Pao, de groeve waar de rode Pukao werden gemaakt waarmee sommige Moai werden getooid. Hoewel een stuk kleiner dan de Moai zelf en rond, hebben we het nog steeds over enorme hompen steen en lijkt het onmogelijk dat een primitief volk ze bovenop die al enorme beelden heeft kunnen krijgen.
In het noorden bezoeken we vervolgens Ahu Te Pito Kura, waar de grootste Moai stond die ooit op een Ahu is opgericht, van ongeveer tien meter hoog. Ook hier ligt het ding op zijn gezicht, zodat zijn grootte niet echt tot uiting komt. Hoe dan ook een enorm ding... De naam voor de Ahu komt van een magnetische steen die vlakbij de Ahu ligt, met de naam Te Pito Kura, wat 'navel van licht' zou betekenen. Legende wil dat Hotu Matu'a zelf de steen hier heeft geplaatst als symbool voor de 'navel van de wereld', zoals de Rapa Nui hun eiland beschouwden.
Langs de kust bij de Ahu hebben we mooi uitzicht richting schiereiland en vulkaan Poike.
En nóg is de dag niet voorbij! Bij prachtig avondlicht bezoeken we Rano Raraku, de vulkaan en groeve voor de Moai op het eiland. Er staan en liggen er hier nog een kleine vierhonderd in verschillende stadia van voortgang. Mede door het avondlicht, maar vooral door de plek zelf is het hier ronduit betoverend en het is moeilijk op te houden met plaatjes schieten. Je kunt hier zelfs Moai zien die nog werden uitgehakt (deze is ruim twintig meter hoog!!!) toen het werk eraan werd gestopt. Wat een geweldig beeld geeft van hoe ze zijn ontstaan.
We gaan ook nog even de krater met zoetwatermeer in, waar ook nog een sloot Moai te vinden is en komen hier bijna niet weg. Alwéér een hoogtepunt, pfff!!!
Om af te kicken gaan we de Moai op Ahu Tongariki nog maar eens bij avondlicht bekijken. Oók al zo mooi, houdt het dan nooit op?
Het antwoord is NEE!
Uit wanhoop straffen we onszelf maar door deze lange dag af te sluiten en zonder avondeten naar bed te gaan.
Dag 31 - 12-01-2009
Vandaag staan we bijtijds op, ontbijten en rennen de deur uit om een wandeling te maken vanuit Hanga Roa naar vulkaan Rano Kau en het gerestaureerde Orongo, een dorp en ceremonieel centrum voor de 'birdman'-cultus op de vulkaanhelling.
We bezoeken eerst een grot aan de kust die werd gebruikt als een soort haventje, Ana Kai Tangata, waar rotstekeningen te zien zijn en beginnen dan aan de wandeling. We beginnen in een bos op de vulkaanhelling met wat schaduw, maar lopen als snel in de zon, wat het nogal heet maakt. We bereiken echter al vrij snel de rand van de krater, met een prachtig uitzicht. We lopen een stuk rond de krater en hebben een prachtig uitzicht over het eiland.. Uiteindelijk bereiken we Orongo, dat met veel zorg is gerestaureerd en goed weergeeft hoe men hier leefde. Ook hier veel petrogliefen, vooral van de 'birdman'. Daarnaast hebben we goed zicht op drie kleine rotseilandjes voor de kust, waarvan Motu Nui de belangrijkste is: het speelde een belangrijke rol in een jaarlijkse race om het leiderschap van de belangrijkste stam op het eiland.
´s Avonds kwijlen we nog maar eens bij een prachtige, prachtige zonsondergang...
We bezoeken eerst een grot aan de kust die werd gebruikt als een soort haventje, Ana Kai Tangata, waar rotstekeningen te zien zijn en beginnen dan aan de wandeling. We beginnen in een bos op de vulkaanhelling met wat schaduw, maar lopen als snel in de zon, wat het nogal heet maakt. We bereiken echter al vrij snel de rand van de krater, met een prachtig uitzicht. We lopen een stuk rond de krater en hebben een prachtig uitzicht over het eiland.. Uiteindelijk bereiken we Orongo, dat met veel zorg is gerestaureerd en goed weergeeft hoe men hier leefde. Ook hier veel petrogliefen, vooral van de 'birdman'. Daarnaast hebben we goed zicht op drie kleine rotseilandjes voor de kust, waarvan Motu Nui de belangrijkste is: het speelde een belangrijke rol in een jaarlijkse race om het leiderschap van de belangrijkste stam op het eiland.
´s Avonds kwijlen we nog maar eens bij een prachtige, prachtige zonsondergang...
Dag 30 - 11-01-2009
Vandaag gaan we langs de oostkust één voor één langs een aantal belangrijke bezienswaardigheden. Ik ga daarbij een aantal namen noemen, maar het grappige is, dat ieder boek, iedere gids en iedereen voor dezelfde plekken weer andere namen lijkt te gebruiken...
We beginnen bij Ahu Vaihu, waar de beelden niet zijn gerestaureerd: ze liggen dus plat op hun gezicht. Toen Jacob Roggeveen het eiland in 1722 als eerste Europeaan vond, stonden ze nog overeind maar in 1774, toen James Cook op bezoek kwam, lagen ze vrijwel allemaal omver, waarschijnlijk als gevolg van geknok tussen de verschillende stammen op het eiland. Hoewel de beelden in hun oorspronkelijke vorm meer indruk maken en laten zien welke geweldige prestaties de Rapa Nui hebben verricht, geeft de ongerestaureerde staat een andere werkelijkheid weer: die van onderlinge strijd, overbevolking en uitputting van de grondstoffen op het eiland.
Veel beelden hadden een soort hoofddeksels (de meningen verschillen: de één vindt het een hoofddeksel, de ander een soort haardracht met knot), genaamd Pukao. Niet alle beelden hadden er één, als ze er waren, liggen ze rond de Ahu waarvan de Moai zijn afgetrokken of omver geduwd, in een dramatische setting. Dat heb je al snel hier trouwens: vrijwel alle Ahu en Moai staan aan de kust, zonder uitzondering met het gezicht landinwaarts. Het eiland is vulkanisch, wat de kust erg grillig en ruw maakt.
Verderop zien we meer Moai op hun gezicht, en zien we erachter in een getijdenpoeltje mooie koralen bij een prachtige plekje lava-rotskust. Ook hier vinden we weer sporen van vernieling.
En dan het klapstuk van de dag: Ahu Tongariki, dat in de jaren negentig door Chili in samenwerking met Japanners is gerestaureerd. Bij aankomst al indrukwekkend, van dichtbij nog meer! Hier kun je wel plaatjes blijven schieten, zonder goed duidelijk te kunnen maken hoe mooi en indrukwekkend het in het echt is.
Op Paaseiland zijn trouwens ook veel rotstekeningen en petrogliefen gevonden, waaronder deze van een zeevogel, vlakbij Tongariki.
We blijven lekker lang hangen hier en snuiven de sfeer op, vooral als er even niemand is. Nogmaals: het is moeilijk om onder woorden te brengen hoe indrukwekkend al deze plekken zijn, de beelden, de sfeer van oudheid en de indrukwekkende omgeving.
We eten ´s avonds een heerlijke, flinke bak met verschillende vis en proberen al het moois te verwerken...
We beginnen bij Ahu Vaihu, waar de beelden niet zijn gerestaureerd: ze liggen dus plat op hun gezicht. Toen Jacob Roggeveen het eiland in 1722 als eerste Europeaan vond, stonden ze nog overeind maar in 1774, toen James Cook op bezoek kwam, lagen ze vrijwel allemaal omver, waarschijnlijk als gevolg van geknok tussen de verschillende stammen op het eiland. Hoewel de beelden in hun oorspronkelijke vorm meer indruk maken en laten zien welke geweldige prestaties de Rapa Nui hebben verricht, geeft de ongerestaureerde staat een andere werkelijkheid weer: die van onderlinge strijd, overbevolking en uitputting van de grondstoffen op het eiland.
Veel beelden hadden een soort hoofddeksels (de meningen verschillen: de één vindt het een hoofddeksel, de ander een soort haardracht met knot), genaamd Pukao. Niet alle beelden hadden er één, als ze er waren, liggen ze rond de Ahu waarvan de Moai zijn afgetrokken of omver geduwd, in een dramatische setting. Dat heb je al snel hier trouwens: vrijwel alle Ahu en Moai staan aan de kust, zonder uitzondering met het gezicht landinwaarts. Het eiland is vulkanisch, wat de kust erg grillig en ruw maakt.
Verderop zien we meer Moai op hun gezicht, en zien we erachter in een getijdenpoeltje mooie koralen bij een prachtige plekje lava-rotskust. Ook hier vinden we weer sporen van vernieling.
En dan het klapstuk van de dag: Ahu Tongariki, dat in de jaren negentig door Chili in samenwerking met Japanners is gerestaureerd. Bij aankomst al indrukwekkend, van dichtbij nog meer! Hier kun je wel plaatjes blijven schieten, zonder goed duidelijk te kunnen maken hoe mooi en indrukwekkend het in het echt is.
Op Paaseiland zijn trouwens ook veel rotstekeningen en petrogliefen gevonden, waaronder deze van een zeevogel, vlakbij Tongariki.
We blijven lekker lang hangen hier en snuiven de sfeer op, vooral als er even niemand is. Nogmaals: het is moeilijk om onder woorden te brengen hoe indrukwekkend al deze plekken zijn, de beelden, de sfeer van oudheid en de indrukwekkende omgeving.
We eten ´s avonds een heerlijke, flinke bak met verschillende vis en proberen al het moois te verwerken...
dinsdag 13 januari 2009
Dag 29 - 10-01-2009
Oké, volgende dag. We besluiten bij het ontbijt om een auto te huren. In eerste instantie wilden we heel stoer flinke wandelingen gaan maken en hebben we gedacht over het huren van mountain bikes. Geen goed idee: de kracht van de zon is hier zó enorm dat we levende zouden worden gebakken. Dus regelen we een mooie rooie Suzuki Jimmy, waarmee we linea recta crossen naar...het strand!
Oh nee, op weg wandelend naar Hanga Roa, schieten we eerst nog wat plaatjes van de moai die we gisterenmiddag bij verkeerd licht al zagen. Dit keer ook met paard: die lopen er hier nogal veel rond te grazen.
Maar goed, het strand dus! Volgens de legende kwam de eerste koning van Rapa Nui hier aan op het eiland, op Playa Anakena. Ook hier staan verschillende Ahu met gerestaureerde moai, de één nog mooier dan de ander.
We hebben trouwens ook snorkelsets gehuurd, en die gebruiken we op Playa Ovahe. We krijgen daar hulp van een lokale duiker met digitale-onderwatercamera, die aanbiedt om ons naar de koralen te leiden. Achteraf blijkt dat hij er inderdáád geen geld voor vraagt, niet eens voor zijn foto´s! We zien prachtige koralen en mooie vissen. Het is geen Rode Zee, maar toch erg bijzonder!
´s Avonds blijkt overigens dat ik van top tot teen goed ben verbrand...we moeten hier duidelijk wat vaker smeren! Maar het was een heerlijk relaxdagje.
Oh nee, op weg wandelend naar Hanga Roa, schieten we eerst nog wat plaatjes van de moai die we gisterenmiddag bij verkeerd licht al zagen. Dit keer ook met paard: die lopen er hier nogal veel rond te grazen.
Maar goed, het strand dus! Volgens de legende kwam de eerste koning van Rapa Nui hier aan op het eiland, op Playa Anakena. Ook hier staan verschillende Ahu met gerestaureerde moai, de één nog mooier dan de ander.
We hebben trouwens ook snorkelsets gehuurd, en die gebruiken we op Playa Ovahe. We krijgen daar hulp van een lokale duiker met digitale-onderwatercamera, die aanbiedt om ons naar de koralen te leiden. Achteraf blijkt dat hij er inderdáád geen geld voor vraagt, niet eens voor zijn foto´s! We zien prachtige koralen en mooie vissen. Het is geen Rode Zee, maar toch erg bijzonder!
´s Avonds blijkt overigens dat ik van top tot teen goed ben verbrand...we moeten hier duidelijk wat vaker smeren! Maar het was een heerlijk relaxdagje.
Dag 28 - 09-01-2009
Vroeg op, vliegveld, vliegen (luxe kist!) we gaan!!!! Die 6 uur vliegen vliegen voorbij, en voor je het weet wordt de landing ingezet. En hoe! Het is een prachtige dag en de piloot vliegt zelfs een rondje om het eiland voordat hij/zij landt. Wat een manier om kennis te maken, !!!kijk dan, kijk, daar heb je de beelden, extase. Nonderju, zo wil ik vaker landen! En nog belangrijker: WE ZIJN ER! Een droom die uitkomt...
We worden ontvangen door de eigenaar van ons hostal, Pantu, met de gebruikelijke bloemenkransen en rijden met hem door het enige dorp op het eiland, Hanga Roa, naar zijn prachtige plekje. We worden hartelijk ontvangen, pakken snel onze spullen uit, frissen even op en rennen de deur uit: we zitten vlakbij enkele van de mooiste Moai en willen die meteen zien!
We worden niet teleurgesteld. Ook al staat de zon aan de verkeerde kant voor de foto´s, ze zijn niet minder dan indrukwekkend, en geen foto kan dat beschrijven. Dit is waar we voor zijn gekomen en elke verwachting die we vooraf hadden wordt waargemaakt. En dit is nog maar het begin!
We zwerven wat rond langs de prachtige kust en maken ook kennis met de eerste wilde honden die overal op het eiland zwerven. We kijken rond in Hanga Roa en bezoeken de lokale kerk.
En dan, ´s avonds rond 21.00 u., onze eerste zonsondergang op Rapa Nui. WOW. En dit was nog niet eens de mooiste!
We eten ´s avonds heerlijk buiten een goed visje van een vrij chagrijnige serveerster en crashen moe maar vol van alle indrukken in ons riante bed! We hebben helaas geen foto´s gemaakt ter illustratie van onze grijnzen, glunderende blikken en openvallende monden, waarvoor onze oprechte excuses.
We worden ontvangen door de eigenaar van ons hostal, Pantu, met de gebruikelijke bloemenkransen en rijden met hem door het enige dorp op het eiland, Hanga Roa, naar zijn prachtige plekje. We worden hartelijk ontvangen, pakken snel onze spullen uit, frissen even op en rennen de deur uit: we zitten vlakbij enkele van de mooiste Moai en willen die meteen zien!
We worden niet teleurgesteld. Ook al staat de zon aan de verkeerde kant voor de foto´s, ze zijn niet minder dan indrukwekkend, en geen foto kan dat beschrijven. Dit is waar we voor zijn gekomen en elke verwachting die we vooraf hadden wordt waargemaakt. En dit is nog maar het begin!
We zwerven wat rond langs de prachtige kust en maken ook kennis met de eerste wilde honden die overal op het eiland zwerven. We kijken rond in Hanga Roa en bezoeken de lokale kerk.
En dan, ´s avonds rond 21.00 u., onze eerste zonsondergang op Rapa Nui. WOW. En dit was nog niet eens de mooiste!
We eten ´s avonds heerlijk buiten een goed visje van een vrij chagrijnige serveerster en crashen moe maar vol van alle indrukken in ons riante bed! We hebben helaas geen foto´s gemaakt ter illustratie van onze grijnzen, glunderende blikken en openvallende monden, waarvoor onze oprechte excuses.
Abonneren op:
Posts (Atom)